අභීත සහ බිය උපදවන සුළු සත්‍යයක්- මායා ඇන්ජිලෝ

අභීත සහ බිය උපදවන සුළු සත්‍යයක්- මායා ඇන්ජිලෝ

අන් බසින් ලියැවුණු කවි ගී සිය බසට පෙරලීමේ මගේ වෑයමේදී අවසානයට මම පළ කරණු ලැබුවේ, මායා ඇන්ජිලෝ ගේ හාර්ලෙම්හි බට්ටෝ පැනුම නම් වන කවියයි.

මගේ එම වෑයම පසසා නිලූක කදුරුගමුව ( Niluka Kadurugamuwa ) විසින් මෙවැනි සටහනක් තබා තිබුණි.

ඉතා ප්‍රශස්ත වෑයමක් යසනාත්. ඔබට සුබ පතමි.

එක්සත් ජාතීන්ගේ හැත්තෑවැනි සංවත්සරය නිමිත්තෙන් එහි මූලස්ථානයේදී පසුගිය ඔක්තෝබරයේ පැවැති උත්සවයේදී මායා ඇන්ජෙලෝගේ මුණුපුරු කොලින් ජොන්සන් ඇයගේ "A brave and startling truth" නමැති කවිය කියවනු අසා සිටියෙමි. එයත් මායා ඇන්ජෙලෝගේ ප්‍රබල කවියක්. එය හැකිනම් පරිවර්තනය කරන්න.

නැවතත් ඔබට සුබ පතමි.

පසසන්නට පැමිණි ඔහු මාව ඇද දැමුවේ මහත්ම අභියෝගයකටය. "A brave and startling truth" කවිය දුටු විට මගේ බඩ පපුව දන්නට ගත්තේය. එය හරියට, තණ්ඩලේ දෙන්න දෙපොලේ කවියේ,

හපුතලේ කන්ද දැකලා බඩ දනවා....... 

යන පේලියෙහි වැන්නකි. ඊට හේතුව වූයේ එහි දිග මාගලකටත් වඩා තවත් ටිකක් වීම නිසාය.

වෑයමින් අන් බසින් ලියූ කවි සිය පසට නඟන මට එය මහත් අභියෝගයක් නොවන්නේ කෙලෙසින්ද? එහෙත් ඒ අභියෝගය අහක දමන්නටත් නොසිතුනි. බාරගෙන සිටි දින ටිකේ, අවස්ථා ගණනකදී දුර්මුඛ වුණි. ඒ දුර්මුඛ බවින් මිදෙන්නට දිරි දුන්නේ කවි සොයුරි සමන්මලී අබේසිරි ( Samanmalee Abayasiri ) ය. ඈට කෘතඥ විය යුතුය.

දැන් "A brave and startling truth" වෙත හැරිය යුතුය.

මායා ඇන්ජිලෝගේ 

මේ කවියෙහි ප්‍රධාන තේමාවල් දෙකක් වෙයි. එනම් සංචාරය සහ ගමනාන්තයයි.

ඇගේ කවිය තුළ මේ සංචාරය තෙවැදෑරුම් ය. ඒ සියල්ල තුළින් ඈට ගම්‍ය කරනට අවැසිව ඇත්තේ මිනිසුන් ගේ තරග දිවිමය.

අභ්‍යාවකාශය හරහා සංචාරය, ඉතිහාසය හරහා සංචාරය, යහපත් අනාගතයක් වෙත කරනා සංචාරය වශයෙන් එය හඳුනාගතහැකි වෙයි.

අභ්‍යාවකාශය හරහා කරණා සංචාරයේදී, අප, අඳුරු අනන්ත අවකාශයක් තුළ භ්‍රමණය වෙමින් ඇදි යන හුදෙකලා කුඩා ගල් කැටයක් තරම් කුඩා ලොවක දිවි ගෙවන්නන් බඳුය.

අපි

මේ මිනිස්සු

සරල අවකාශයක් තුළ

සරනා

තනිවී දුර ඈතකට තල්ලු වී සිටින

තාරකා පසුකර

උදාසීන සූර්ය පථ හරහා

ගමනාන්තයක් වෙත ඇදෙනා

එම කොටසින් කියා පාන්නේ එයයි.

අභ්‍යාවකාශය හරයා යන සංචාරය මතු නොව ඉතිහාසය හරහාද අප එලෙසින්ම ගමන් කරයි. එහිදී කිවිඳියට අප ශිෂ්ඨාචාරය ගොඩනැගුණු අන්දම සහ  මිනිසුන් ලෙස අප සිටින තැන ගැන සිතනු දකින්නට අවැසි වෙයි. මිනිසා විසින් ගොඩ නැගූ සියළු පුදුමයන් ගැන ඈ කතා කරයි. එමෙන්ම ස්වභාවධර්මයා විසින් ගොඩනගන ලද අරුමයන් ගැනද එහි කතා වෙයි. මිනිසා විසින් ගොඩ නැගූ දේ සමඟ වර්තමාන මිනිසා දක්වා වෙනස් වූ අයුර ගැන ඈ කියයි.

අනතුරුව එළඹෙන සංචාරය යහපත් අනාගතයක් දක්වාය. 

අප අවකාශය තුළින් යන්නෙමු. ඉතිහාසය හරහා යන්නෙමු. එහෙත් අපි යන්නේ කොයිබටද? අපි යම් දිනක නිසි තැනට ගියහොත්, අපට යායුතු තැන කියා දෙන ලකුණු හමුවෙයි. එය පුදුමසහගත කියා දීමකි. එහිදී හමුවන අභීත සහ බිය උපදවන සුළු සත්‍යය අපව යහපත දෙසට සදහටම වෙනස් කරණු ඇත.

අර පෙර කී ගමනාන්තය යනු ඒ වෙනස් යහපත් මානුෂීය හැඟුමයි. එවන් මිනිසුන් ජීවත් වන ලොවයි.

මේ කව මායා ඇන්ජිලෝ විසින් ලියනුයේ  

එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවිධානයේ 

50වන සංවත්සරය වෙනුවෙනි. ඈ එම සංවිධානය වෙනුවෙන් එය ලීවද, ඇත්තටම නම් එය සාමය සහ ලොව දැවෙන සාගින්න නිම කිරීමේ මානුෂීය මෙහෙයුම වෙනුවෙන් ලියූවකි.

මේ මායා ඇන්ජිලෝගේ මුල් කවයි.

A Brave And Startling Truth - Poem by Maya Angelou

We, this people, on a small and lonely planet

Traveling through casual space

Past aloof stars, across the way of indifferent suns

To a destination where all signs tell us

It is possible and imperative that we learn

A brave and startling truth

And when we come to it

To the day of peacemaking

When we release our fingers

From fists of hostility

And allow the pure air to cool our palms

When we come to it

When the curtain falls on the minstrel show of hate

And faces sooted with scorn are scrubbed clean

When battlefields and coliseum

No longer rake our unique and particular sons and daughters

Up with the bruised and bloody grass

To lie in identical plots in foreign soil

When the rapacious storming of the churches

The screaming racket in the temples have ceased

When the pennants are waving gaily

When the banners of the world tremble

Stoutly in the good, clean breeze

When we come to it

When we let the rifles fall from our shoulders

And children dress their dolls in flags of truce

When land mines of death have been removed

And the aged can walk into evenings of peace

When religious ritual is not perfumed

By the incense of burning flesh

And childhood dreams are not kicked awake

By nightmares of abuse

When we come to it

Then we will confess that not the Pyramids

With their stones set in mysterious perfection

Nor the Gardens of Babylon

Hanging as eternal beauty

In our collective memory

Not the Grand Canyon

Kindled into delicious color

By Western sunsets

Nor the Danube, flowing its blue soul into Europe

Not the sacred peak of Mount Fuji

Stretching to the Rising Sun

Neither Father Amazon nor Mother Mississippi who, without favor,

Nurture all creatures in the depths and on the shores

These are not the only wonders of the world

When we come to it

We, this people, on this minuscule and kithless globe

Who reach daily for the bomb, the blade and the dagger

Yet who petition in the dark for tokens of peace

We, this people on this mote of matter

In whose mouths abide cankerous words

Which challenge our very existence

Yet out of those same mouths

Come songs of such exquisite sweetness

That the heart falters in its labor

And the body is quieted into awe

We, this people, on this small and drifting planet

Whose hands can strike with such abandon

That in a twinkling, life is sapped from the living

Yet those same hands can touch with such healing, irresistible tenderness

That the haughty neck is happy to bow

And the proud back is glad to bend

Out of such chaos, of such contradiction

We learn that we are neither devils nor divines

When we come to it

We, this people, on this wayward, floating body

Created on this earth, of this earth

Have the power to fashion for this earth

A climate where every man and every woman

Can live freely without sanctimonious piety

Without crippling fear

When we come to it

We must confess that we are the possible

We are the miraculous, the true wonder of this world

That is when, and only when

We come to it.

අභීත සහ බිය උපදවන සුළු සත්‍යයක්- මායා ඇන්ජිලෝ

අපි

මේ මිනිස්සු

සරල අවකාශයක් තුළ

සරනා

තනිවී දුර ඈතකට තල්ලු වී සිටින

තාරකා පසුකර

උදාසීන සූර්ය පථ හරහා

ගමනාන්තයක් වෙත ඇදෙනා

කියාදෙයි අප හට

හැම ලකුණක්ම එහි ඇති

දත හැකි බවද, දත යුතු බවද

අභීත සහ බිය උපදවන සුළු

සත්‍යය ගැන

පැමිණි කල්හි අප එහි

සාමය සදන දින

වෛරයෙන් මිට මෙළවූ අත්

දිග හැර

මුදා හරිනා විට අප

අපේ අතැඟිලි

හමා විත් සිසිල් මදනළට

වැළඳ ගනු හැකිය

ඒ අතුල්

පැමිණි කල්හි අප එහි

ගැලවී වේදිකාවේ තිර රෙදි

වෛරයේ ගැයුම් සන්දර්ශන මත වැටී

වැසෙනා කල

අතුල්ලා සෝදා එළි කරන විට

අවමානයේ දැළි දුඹුළු වැකි මුහුණු

සටන් බිම් සහ රංගමණ්ඩල

තැළී පොඩිවුණ රුහිරෙන් පෙඟුණු තෘණ ද සමගින්ම

ඇද දමා

බිම නොහලන කල තව දුරටත්,

අප අසමසම සහ වෙසෙස් දරුවන්

සතපවන්නට සර්වසම බිම්කඩවල

දුර ඈත රටවල

නවතන විට

ගිජු ඝෝෂාවන්

දේවස්ථාන වලින් නැගෙනා

කූට හැඬ තැළුම් පන්සල්වලින් ඇසෙනා

වැනෙන විට දිගු රැළි පාලම් ප්‍රීතියෙන්

ලෙල දෙන විට ධජ පතාකයන් ලෝකයේ

අභීතව

යහපත්

නිර්මල

මන්ද මාරුතයෙහි

පැමිණි කල්හි අපි එහි

අප උරිස් මතැති අවි

බිම හෙලන කල

මරණයේ බිම් බෝම්බ

ඉවත් කරණු ලැබූ කල

දරුවන් සිය බෝණික්කන්ට

සහනයේ සළු පලන්දන කල

වියපත් දිවියට

සැඳෑ සුවයෙන්

ඇවිදින්නට හැකි වෙන කල

ආගමික පුදපෙත්

පුළුටු මස් දුමින්

දුර්ගන්ධ නොවුණු සඳ

අවභාවිතයේ දුස්ස්වප්න විත්

ළමා ළපටි සිහින

පයින් ඇන

බිඳ නොදමන සඳ

අප එහි පැමිණි කල

පාපෝච්චාරණය කරමු අපි

නොවන බව පිරමීඩ

විස්මිත නිරවද්‍යතාවකින්

ගලින් ගල තබා ගොඩ නැගූ

නොවන බව සදා සොඳුරු

බැබිලෝනියන් එල්ලෙන උයන

අප සැමගේ ම මතකයන් තුළ වන

රත පිරිබඩ කළ

ගොම්මං අහසේ දිය වුණ

ඇරිසෝනාවේ මහා දොරුවද

නොවන බව

නොවන බව සිය නිල් ලෙයින්

යුරෝපය තෙත් කරන

ඩැනියුබ් ගංගාවද

සූර්යය නමස්කාරය කරණ

ෆූජි ගිනි කන්දෙහි දිව්‍යමය සිරසද

ගැඹුරු පත්ළෙහි හා ඉවුරු දෙපසද වෙසෙන

සියළු සත්තවයින් හට සම සිතින් සලකන

ඇමෙසන් පියාණන් හෝ

මිසිසිපි මවුන් හෝ නොවන බව

මෙපමණක් නොවේමය ලොව ඇති විසල් අරුම

පැමිණි කල්හි අපි එහි

අපි, මේ මිනිසුන්,

මේ ක්ෂුද්‍ර,

මිතුදම් නොමැති ගෝලය මත

සැමදාම

බෝම්බ හා

කඩු කිණිසි වෙත දෑත් දිගුකරන

එනමුත් අඳුරෙහි හිඳ

සාමය අයදිනා අභිනයන් දක්වන

අපි, මේ මිනිසුන්,

මේ බිමේ ධූලි මත

යහ පැවැත්මට අපගේ

අභියෝග කරණ

මුව තුළ විස වදන් පවතින

එහෙත් ඒ මුවගින්ම

මිහිරි මී වැනි ගීත හැඬවෙන

හදවත දවා වෙහෙසන

වික්ෂිප්ත කොට ගත

නිසල කරවන

අපි, මේ මිනිසුන්,

මේ කුඩා පාවෙන ග්‍රහලොව මත

අසුරු සැණෙකින්

හිතුමනාපේ

සිය දෑතින් පහර දී

අයෙකු දිවිතොර කරන

එසේ වුව එම දෑතින්ම

සුව සදන් වස් තවෙකෙකුව

මුදු ලෙසින් පිරිමදින

නොනමතැයි සිතෙන හිස

කැමැත්තෙන් නවන

මානයෙන් සෘජුවූ පිට කොන්ද

තුටින් නවන

එවන් වූ ආකූල පරස්පරතා වලින්

උගනිමු අපි

දෙවියන් හෝ රකුසන්

නොවන බව අප

අපි එහි පැමිණි විට

අපි, මේ මිනිසුන්,

මේ මිහිමත ඉදිවුණු

මේ ලොව නිමකළ

හිතුවක්කාර පාවෙන සිරුර මත

මේ මිහිතලය හැඩ ගැන්වීමේ බලයැති

වාතාවරණයක් හැම

මිනිසෙකුටම ගැහැණියකටම

නිදහසේ

බොරු සිල් නොගෙන

සැක සංකාවෙන් ආතුර නොවී

දිවි ගෙවිය හැකි

අප එහි පැමැණි විට

අපි පාපෝච්ඡාරණය කළ යුතුයි

අප ම වන බව ඉටු කල හැක්කන්

අප මිස අනෙකක් නොවන බව

ආශ්චර්යමත්

සත්‍යයම සත්‍යය වූ

පුදුමය මේ ලොව

එවිටය, එවිට පමණය

අපි එහි පැමිණි විට ය

සිය බසට පෙරලීමේ වෑයම,

යසනාත් ධම්මික බණ්ඩාර.